Dag 5 - Heet, heter, heetst

We hebben de warmste week van het jaar gevonden. Om half 9 vanochtend was het al bijna 25 graden. Pfff.... Maar goed, we waren weer vroeg uit de veren. Jessica had het idee om de route gisteren af te maken.

Dus wij weer snel de berg in met de kabelbaan en langzaam alles aan het werk zetten. Na een ruim half uurtje zijn we de Ganghoferrsteig op gegaan, op naar de Tajatorl. De steig was stijl en het zonnetje begon al goed te branden. Op een gegeven moment liepen we vast op een klein sneeuwveldje. We wisten niet meer hoe nu verder. Zouden we uitglijden, dan lagen we weer een paar honderd meter lager bij het begin van de steig. Achter ons kwamen nog twee andere wandelaars aan en die banjerden vrolijk verder door de sneeuw. Wij hebben het "goede voorbeeld" maar opgevolgd, niet wetende wat ons nog te wachten zou staan.

Dat ene sneeuwveldje werd er nog een en die was weer net wat groter, tot het moment dat het zoeken was naar het pad en de rots. Lang leve de GPS en de rode markeringen die soms nog zichtbaar waren. Het was een hel van een tocht en de koelte van de sneeuw maakte het nog enigszins aangenaam. Onderweg nog mooie bergmeren tegen gekomen (Brendlsee en Drachensee) met werkelijk kraakhelder water. Zelfs in het midden van de meer kon je de stenen op de bodem zien liggen. We kregen steeds meer sneeuw en als 'kers op de taart' moesten de laatste 150 hoogtemeters overwonnen worden in een steile sneeuwklim. Gelukkig waren we daarmee op het hoogste punt van de tocht en ook ongeveer halverwege. Point of no return zeg maar. Vanwege de sneeuw hebben we de geplande wandeltijd echter ruimschoots overschreden. Uiteindelijk begonnen aan de afdeling en gelukkig werd de sneeuw nu weer steeds minder en gingen we ook steeds vlotter over de sneeuw. Aangekomen in de Coburgerhut snel een halve liter Apfel Gespritzt naar binnen en weer verder naar beneden. Ondertussen waren we de sneeuw kwijt en was het dus weer echt heet. Mooi moment om mijn pet in het koude smeltwater te gooien en weer op te zetten. Vanwege de tijd was helaas de kabelbaan al dicht en zijn we nog snel even op het terras gaan zitten (wederom Apfel Gespritzt) om aan de laatste slopende kilometers naar beneden te beginnen. Nooit geweten zo blij te kunnen zijn mijn auto te zien.

Al met al was het een zware tocht, maar met prachtige vergezichten en een machtig gevoel van midden in de natuur tussen de bergen staan.

Samenvatting: bijna 10 uur op pad, bijna 38 graden in het dal, 6 liter water en 2 liter Apfel Gespritzt, 2000 hoogtemeters afgelegd en "maar" 20 kilometer.

We zijn nu gesloopt (en verbrand ondanks regelmatig smeren met factor 30), dus snel naar bed en hopen dat we ons een stuk fitter voelen morgen. Dan staat er namelijk ook iets leuks op de planning...